“Ik heb een droom”

Martin Luther King is een prachtig voorbeeld van grootmoedigheid. De grootmoedigheid is de deugd van personen die tegelijkertijd filosofen en mensen van actie zijn. King was een niet-gewelddadige burgerrechtenactivist voor zwarten in de Verenigde Staten. In 1963 schreef hij vanuit zijn Birmingham-gevangenis: "Wanneer je wrede bendes hebt gezien, lynch je vaders en moeders naar believen, verdrink je broers en zussen met plezier; wanneer je met haat vervulde politieagenten je zwarte broers en zussen hebt zien vloeken, slaan, bruten en zelfs vermoorden; wanneer je de overgrote meerderheid van je twintig miljoen zwarte broers ziet verstikken in de vuile gevangenis van armoede, in een rijke samenleving; ... als je constant vecht tegen het verwoestende gevoel dat je niemand bent; dan begrijp je waarom we het zo moeilijk vinden om te wachten. Er komt een tijd dat de beker vol is en mensen het niet kunnen verdragen om in de afgrond van wanhoop te worden gedompeld. Ik hoop, heren, dat u ons legitieme en onvermijdelijke ongeduld zult begrijpen.» Martin Luther King predikte geweldloosheid, maar hij aarzelde niet om de juiste woede te gebruiken die moedige daden aanwakkert en tot actie aanzet. King vertelt ons dat zachtaardigheid een fout is en een zonde als rechtvaardigheid en gezond verstand boosheid vereisen. In dezelfde brief uit zijn gevangenis in Birmingham schrijft hij: "Jarenlang heb ik dit woord gehoord:" Wacht! ". Het resoneert in mijn oor, zoals in elke zwarte, met een doordringende vertrouwdheid. We moeten met een van onze eminente juristen zien dat "gerechtigheid te laat is ontkenning van gerechtigheid" ... Ik kwam bijna tot de ongelukkige conclusie dat het grote obstakel voor zwarten die vechten voor hun vrijheid, het is niet het lid van de White Citizen Counciler , noch dat van de Ku Klux Klan , maar de gematigde White ... die denkt dat hij, in goede paternalistische zin, een kalender kan maken voor de bevrijding van een andere man; die de mythe cultust van time-who-works-for-you en voortdurend de zwarte man adviseert te wachten op een meer opportuun moment ... We hebben meer dan driehonderdveertig gewacht In de grondwettelijke rechten van onze Schepper ... Meer en meer denk ik dat slechte mensen de tijd veel effectiever gebruiken dan goede mensen. We zullen ons in deze generatie moeten bekeren, niet alleen voor de woorden en daden van haatvolle mensen, maar ook voor de vreselijke stilte van mensen van goede wil ... We moeten tijd creatief gebruiken, wetend dat de tijd altijd rijp is geweest voor goed doen. De gelegenheid gemist hebben, niet te hebben ondernomen vanwege angst of luiheid, is de oorzaak van meer dan wat dan ook om een ​​grootmoedige geest te lijden. Voor de grootmoedigen is het kwaad niet het kwaad dat anderen doen, het is het goede dat hij persoonlijk niet doet. Een grootmoedig hart is niet bang voor fouten: het vreest inactiviteit. Martin Luther King was een melancholische durf . Zijn regelmatige koppigheid van melancholie weerhield hem ervan zijn angsten te overwinnen en in actie te komen. Deze diep contemplatieve man was de eerste om te vechten voor de rechten van zwarte burgers in de Verenigde Staten. Hij organiseerde de mars naar Washington voor werk en vrijheid , een enorm succes. Meer dan 250.000 mensen van alle etnische groepen ontmoetten elkaar op 28 augustus 1963 in het licht van het Lincoln Memorial, in wat het grootste protest ooit in de geschiedenis van de Amerikaanse hoofdstad was. Het hoogtepunt van deze mars was King's speech "I have a dream". Deze verklaring wordt beschouwd als een van de beste speeches in de Amerikaanse geschiedenis. King improviseerde: "Ik zeg je hier en nu, mijn vrienden, ja, hoewel we vandaag en morgen voor uitdagingen staan, heb ik altijd die droom: het is een diepgewortelde droom in de wereld. Amerikaans ideaal. Ik droom dat op een dag ons land zal opstaan ​​en volledig leven in de ware realiteit van zijn geloofsbelijdenis: "We beschouwen deze waarheden als vanzelfsprekend dat alle mensen gelijk geschapen zijn". Martin Luther King vertelt ons dat leiderschap begint met de droom. De droom is inderdaad de essentie van grootmoedigheid. Leiders zijn dromers wier dromen zich vertalen in actie. De droom van pusillanimity is een hersenschim. De droom van de grootmoeders is een realiteit: het is gericht op actie. Op 3 april 1968, de dag vóór zijn moord, hield hij een aangrijpende toespraak met voorgevoelige resonanties: "Ik weet niet wat er nu zal gebeuren. We hebben moeilijke dagen voor ons. Maar het kan me niet schelen wat er met me zal gebeuren, want ik ging naar de top van de berg. Ik maak me geen zorgen meer. Net als iedereen zou ik graag lang willen leven. Levensduur heeft zijn prijs. Maar dat kan me niet schelen. Ik wil gewoon dat de wil van God wordt gedaan. En daardoor kon ik de top van de berg bereiken. Ik keek om me heen. En ik zag het beloofde land. Ik ga het misschien niet met je binnen. Maar ik wil u vanavond laten weten dat onze mensen het beloofde land zullen bereiken. Ik ben blij vanavond. Ik maak me nergens zorgen over. Ik ben niet bang voor een man. Mijn ogen hebben de glorie van de komst van de Heer gezien. " Martin Luther King was een dromer en acteur, een man van grootsheid en service. Hij bracht in het hart van elke Amerikaan een hoog gevoel van zijn eigen waardigheid. En daar gaat het bij leiderschap om.

"Verdedig de wetenschappelijke waarheid en de grote morele waarheid die daaruit volgt: dit is mijn missie".

Jérôme Lejeune is de Franse geneticus die in 1958, op de leeftijd van tweeëndertig jaar, tijdens het onderzoek van de chromosomen van een kind genaamd "Mongools" (Down-syndroom), het bestaan ​​van een chromosoom ontdekte in te veel op het 21e paar. Voor het eerst in de geschiedenis van de geneeskunde was er een verband tussen mentale retardatie en chromosomale abnormaliteit. Professor Lejeune, een van de meest bewonderde genetici van de twintigste eeuw, werd in de jaren 1970 de morele leider van de beweging voor het leven in Europa. Hij verdedigde fel de waardigheid van de menselijke persoon in een tijd waarin parlementen en rechtbanken zich het goddelijke recht toekende om te beslissen wie van de onschuldigen zou moeten leven of sterven. Voor Jérôme Lejeune is de legalisering van abortus niet alleen een frontale aanval op de natuurlijke morele wet, maar ook een verfoeilijke uitdrukking van minachting voor de wetenschap. De moderne genetica laat zien dat, juist wanneer het ei wordt bevrucht door sperma, alle genetische informatie die het nieuwe individu definieert, in zijn geheel in de eerste cel wordt geschreven. Geen andere genetische gegevens komen het ei binnen na de eerste bevruchting. De wetenschap beweert dus dat een mens geen mens zou zijn als hij oorspronkelijk niet als een menselijk wezen was opgevat. Wetten die abortus legaliseren zijn gebaseerd op het idee dat het embryo geen menselijk leven is, maar dat het later wordt, een idee dat totaal verkeerd is vanuit een wetenschappelijk oogpunt. Voor Jérôme Lejeune is wetenschappelijke waarheid iets dat niet aan het publiek mag worden onthouden. "Als een wet zo ongegrond is dat hij verklaart dat het menselijke embryo geen mens is, en dat Hare Majesteit de Koningin van Engeland slechts een chimpansee was gedurende de eerste veertien dagen van haar leven, is geen wet, maar een manipulatie van mening. Niemand is verplicht om wetenschap te accepteren. Je kunt zeggen: "Wel, we geven er de voorkeur aan onwetend te zijn, we weigeren absoluut elke wetenschappelijke ontdekking." Dat is een gezichtspunt. Ik zou zeggen, het is een "politiek correct" standpunt in sommige landen, maar het is een obscurantistisch standpunt, en de wetenschap verafschuwt het obscurantisme. " In 1981 getuigt Lejeune vóór het Amerikaanse Congres. In 1982 werd hij verkozen tot de Academie voor Morele en Politieke Wetenschappen. In 1994 werd hij de eerste president van de Pauselijke Academie voor het Leven, die hetzelfde jaar door John Paul II werd opgericht. In de huidige context van moreel relativisme en intellectueel-scepticisme, zo dominant in de Europese cultuur, leek de zaak van Jérôme Lejeune vanaf het begin veroordeeld. Maar, zoals zijn dochter Ñlara opmerkt, "zijn realisme werd geïnspireerd door een enorme hoop." Professor Jérôme Lejeune is een opmerkelijk voorbeeld van moed in de strijd om het leven. Met de ontdekking van de genetische oorsprong van het downsyndroom werd hij wereldberoemd en genomineerd voor de Nobelprijs. Haar ontdekking gaf de hoop op een dag de handicap te kunnen genezen waarvoor deze trisomie verantwoordelijk was, en ze opende nieuwe wegen in het veld, weinig verkende en onbekende genetica. Ontevreden door het groeiende VN-lidmaatschap in een ideologisch programma dat tegengesteld was aan het leven, daagde hij de internationale gemeenschap uit: "Het leven is een feit, geen wens ... Hier zien we een gezondheidsinstelling die zichzelf transformeert in een instituut van de dood. Nadat hij de waarheid compromisloos had verteld, zei hij tegen zijn vrouw: "Vanmiddag ben ik mijn Nobelprijs kwijtgeraakt. " Om de wetenschappelijke waarheid en de grote morele waarheid die daaruit voortvloeide te verdedigen, moest Jerome Lejeune de geest van de tijd weerstaan, in het bijzonder de revolutionaire geest van mei 1968. De atmosfeer waarin hij zich bevond werd snel ongezond. Berichten in grote zwarte letters verschenen op de muren van de Faculteit der Geneeskunde: "Tremble Lejeune! De revolutionaire studentenbeweging kijkt naar je! Lejeune is een moordenaar! Dood Lejeune! Lejeune en haar kleine monsters [dat zijn de kinderen die het slachtoffer zijn van het downsyndroom] moeten sterven! ". Pr. Lejeune werd verbaal en fysiek aangevallen. Hij ontving niet langer uitnodigingen voor internationale conferenties over genetica. Financiering voor zijn onderzoek is geannuleerd. Hij werd gedwongen zijn lab te sluiten en zijn onderzoeksteam te ontslaan. Hij, die op achtendertigjarige leeftijd de jongste professor in de geneeskunde in Frankrijk was geworden en de eerste leerstoel in fundamentele genetica was, merkte dat hij 's nachts zonder financiering was, zonder medewerkers, zonder kantoor. Verlaten door zijn vrienden en gekruisigd door de pers, teruggebracht tot de toestand van paria, accepteerde hij deze feitelijkheid met de sereniteit en vreugde van het geen moment hebben toegegeven aan de duivelse krijsen van de menigte. Hij stierf op Paasmaandag, 1994, na een korte doodsstrijd die begon op de woensdag van de Goede Week. Lejeune inspireerde tijdens zijn leven veel mensen, waaronder koning Boudewijn. Toen het Belgische parlement zich in 1989 voorbereidde om te stemmen over de wet op abortus, riep koning Boudewijn in overleg Jerome Lejeune op om hem te informeren over het besluit om te nemen. De koning heeft deze wet niet ondertekend. Jonge mensen inspireren, tegenwoordig meer dan ooit, mannen en vrouwen van goede wil: zij die niet onverschillig staan ​​tegenover de morele en wetenschappelijke waarheid. Een mens is een mens sinds de conceptie. Hij is nooit een chimpansee geweest en zal dat ook nooit zijn. Jong, net als alle leiders, is zich diep bewust van de waardigheid van de menselijke persoon.

“God heeft me snel gemaakt”.

Eric Liddell, de Schotse atleet die de 400m gouden medaille won op de Olympische Spelen van 1924 in Parijs en een van de helden van de film Chariots of Fires (1981), was ooit vernietigd door een van zijn concurrenten aan het begin van een race. Ontevreden, aarzelde hij even om op te staan ​​... Maar hoop stopt niet bij obstakels, het ziet voorbij het grote goed dat men hoopt, en het is hem die het beoogt ... En met zijn hoofd achterover gesmeten en zijn mond wijd open, begint Liddell achter zijn concurrenten die 20 meter vooruit hebben genomen, vangt ze voor de finish, triomfeert en stort op de grond buiten adem. Hoop is een vreugdevolle impuls, omdat het op zich een vreugde is, die nog niet de vreugde van het bezit is, maar die de smaak is van de inspanning waarbij het vermogen volledig wordt uitgeoefend, de vreugde van het onderzoek dat al is gevonden en dat op de een of andere manier op zijn eigen moment de goedheid bezit waarnaar het streeft, de vreugde ten slotte van ontdekking en verovering die zich voedt met nieuwheid zelf. Liddell, een diep religieus man, placht te zeggen: "Als ik ren, voel ik zijn plezier." Eric Liddell was zich bewust van zijn talent: "Ik geloof dat God me voor iets heeft geschapen, maar Hij heeft me ook snelheid gegeven." Liddell was een zendeling en stierf als missionaris in China in een Japans concentratiekamp in 1945. Maar hij was zich ook bewust van zijn snelheid, een talent dat hij niet van plan was afval. Op de Olympische Spelen van 1924 in Parijs weigerde hij deel te nemen aan de 100-meterrace, wat zijn specialiteit was, omdat de finale op zondag werd aangevochten. Maar dat weerhield hem er niet van om enkele maanden te trainen om te racen in andere races en de gouden medaille te behalen op de 400 meter na het verbreken van het wereldrecord. Liddell leert ons iets belangrijks, een belangrijk kenmerk van leiderschap: edelmoedigheid moet niet gescheiden worden van nederigheid. Hoe meer we ons bewust zijn van onze persoonlijke grootheid, hoe meer we moeten erkennen dat grootheid een geschenk van God is. Grootmoedigheid zonder nederigheid is geen grootmoedigheid; het is een leugen waarvan de persoonlijke gevolgen alleen catastrofaal kunnen zijn. Edelmoedigheid is onafscheidelijk van nederigheid. Wat menselijke taken betreft, heeft de mens het recht en de plicht om zijn vertrouwen in zichzelf te stellen (edelmoedigheid), en niet te vergeten dat hij de menselijke krachten waarin hij zijn vertrouwen stelt (van nederigheid) van God houdt. Het momentum van de grootmoedigheid dat de mens in zijn taak als man aangrijpt, moet altijd gepaard gaan met de terugslag van de nederigheid die hem ertoe beweegt om God buiten hem te zien. De verhoging van de mens in zijn taak moet altijd gepaard gaan met zijn nederlaag voor God. Liddell is een model van virtuoos leiderschap op het gebied van sport en religie.

“De zuiverheid van mijn geweten ... Dat is de bron van mijn vreugde”

Om trouw te blijven aan zijn geweten weigerde Sir Thomas More, de grote humanist en Lord Chancellor van koning Hendrik VIII, de laatste te erkennen als de zelfbenoemde leider van een nieuwe kerk van zijn eigen uitvinding. Hoewel hij gedurende de vijftien maanden wreed werd behandeld, werd hij opgesloten in de Tower of London die aan zijn onthoofding voorafging, en ondanks de tegenstand van zijn koning, bisschoppen uit Engeland, de meeste van zijn vrienden en zelfs zijn hele familie (inclusief van zijn geliefde dochter Margaret), Thomas More bleef sterk in zijn overtuigingen. More was een lichtend voorbeeld van vreugde en vriendschap, twee onafscheidelijke deugden. Hier is zijn portret opgemaakt door zijn vriend Erasmus: " Zijn gezicht is in harmonie met zijn karakter, hij is vriendelijk en opgewekt, zonder het risico te lopen om op te lappen. Meer lijkt geboren voor vriendschap, hij is de meest trouwe en constante vriend. Wanneer hij een oprecht persoon naar zijn hart ontmoet, verheugt hij zich in zijn gezelschap en zijn gesprek, alsof deze dingen voor hem de voornaamste charme van het bestaan ​​waren. Kortom, als u op zoek bent naar een vriendschapsmodel, zult u niets beters vinden dan More.» Meer is een goed model van bloedbestendig . Hij glimlachte altijd, maakte grapjes, communicatief. Maar hij was ook diep, stabiel en trouw. Hoewel hij temperamentvol optimistisch was en zijn vriendschap met de koning heilig voor hem was, offerde hij alles op en verdroeg hij alles om de integriteit van zijn geweten te redden. Voor Thomas is politiek een veel hoger concept dan het zoeken naar macht en persoonlijk voordeel. Politiek is een vorm van dienstverlening die professionaliteit vereist, een specifieke voorbereiding door de studie van geschiedenis, recht, cultuur en vooral de menselijke natuur: de omvang en de kwetsbaarheid ervan. Na het afronden van zijn rechtenstudies, bracht Thomas vele dagen in de vroege uren van zijn tijd door met het bestuderen van de klassieke en christelijke traditie om echte oplossingen te vinden voor de problemen van het leven. De grootmoedigheid van Thomas More is samengevat in een paar woorden: "De waardigheid van mijn Bewustzijn! Thomas dapper verzette zich tegen de pogingen van de heersende macht om zijn geweten te manipuleren, die eeuwige verleiding van heersers die geen macht boven zichzelf erkennen. Om trouw te blijven aan onherroepelijke principes, die afhankelijk zijn van de waardigheid van de man, het geluk van het volk en een fatsoenlijke burgermaatschappij, offerde Thomas alles op wat de wereld hem kon bieden. Hij hoefde alleen maar uit te reiken. « De zuiverheid van mijn bewustzijn », hij beweerde, « Dat is de bron van mijn vreugde. " Thomas oefende gerechtigheid uit "in naam van de waarheid en het geweten", schrijft William Shakespeare in zijn laatste toneelstuk, koning Henry VIII . Voor Thomas kan de politiek niet van de moraliteit worden gescheiden. Net als Socrates weigerde Thomas gemanipuleerd te worden door de menigte. Hij weigerde elk compromis. De betekenis van menselijke waardigheid is wat edelmoedigheid eigenlijk inhoudt. Thomas More "was de meest deugdzame persoon die Engeland ooit heeft gekend", schrijft Jonathan Swift 200 jaar na de dood van Sir Thomas. Chesterton zal ondertussen in 1929 schrijven: "Thomas More vertegenwoordigt een fundamenteel keerpunt ... Het is tegenwoordig belangrijker dan op enig ander moment sinds zijn dood. Maar het echte belang ervan is over 100 jaar dat we het zullen zien. " Velen kennen de beroemde zin van Lord Acton: "Macht corrumpeert, absolute macht corrumpeert absoluut. In werkelijkheid helpt macht deugdzame mensen opgroeien. De macht heeft Thomas More niet bedorven. Integendeel, het was in de uitoefening van de macht dat Thomas More Saint Thomas More werd.