Jérôme Lejeune is de Franse geneticus die in 1958, op de leeftijd van tweeëndertig jaar, tijdens het onderzoek van de chromosomen van een kind genaamd “Mongools” (Down-syndroom), het bestaan ​​van een chromosoom ontdekte in te veel op het 21e paar. Voor het eerst in de geschiedenis van de geneeskunde was er een verband tussen mentale retardatie en chromosomale abnormaliteit.

Professor Lejeune, een van de meest bewonderde genetici van de twintigste eeuw, werd in de jaren 1970 de morele leider van de beweging voor het leven in Europa. Hij verdedigde fel de waardigheid van de menselijke persoon in een tijd waarin parlementen en rechtbanken zich het goddelijke recht toekende om te beslissen wie van de onschuldigen zou moeten leven of sterven.

Voor Jérôme Lejeune is de legalisering van abortus niet alleen een frontale aanval op de natuurlijke morele wet, maar ook een verfoeilijke uitdrukking van minachting voor de wetenschap. De moderne genetica laat zien dat, juist wanneer het ei wordt bevrucht door sperma, alle genetische informatie die het nieuwe individu definieert, in zijn geheel in de eerste cel wordt geschreven. Geen andere genetische gegevens komen het ei binnen na de eerste bevruchting. De wetenschap beweert dus dat een mens geen mens zou zijn als hij oorspronkelijk niet als een menselijk wezen was opgevat. Wetten die abortus legaliseren zijn gebaseerd op het idee dat het embryo geen menselijk leven is, maar dat het later wordt, een idee dat totaal verkeerd is vanuit een wetenschappelijk oogpunt.

Voor Jérôme Lejeune is wetenschappelijke waarheid iets dat niet aan het publiek mag worden onthouden. “Als een wet zo ongegrond is dat hij verklaart dat het menselijke embryo geen mens is, en dat Hare Majesteit de Koningin van Engeland slechts een chimpansee was gedurende de eerste veertien dagen van haar leven, is geen wet, maar een manipulatie van mening. Niemand is verplicht om wetenschap te accepteren. Je kunt zeggen: “Wel, we geven er de voorkeur aan onwetend te zijn, we weigeren absoluut elke wetenschappelijke ontdekking.” Dat is een gezichtspunt. Ik zou zeggen, het is een “politiek correct” standpunt in sommige landen, maar het is een obscurantistisch standpunt, en de wetenschap verafschuwt het obscurantisme. ”

In 1981 getuigt Lejeune vóór het Amerikaanse Congres. In 1982 werd hij verkozen tot de Academie voor Morele en Politieke Wetenschappen. In 1994 werd hij de eerste president van de Pauselijke Academie voor het Leven, die hetzelfde jaar door John Paul II werd opgericht.

In de huidige context van moreel relativisme en intellectueel-scepticisme, zo dominant in de Europese cultuur, leek de zaak van Jérôme Lejeune vanaf het begin veroordeeld. Maar, zoals zijn dochter Ñlara opmerkt, “zijn realisme werd geïnspireerd door een enorme hoop.”

Professor Jérôme Lejeune is een opmerkelijk voorbeeld van moed in de strijd om het leven. Met de ontdekking van de genetische oorsprong van het downsyndroom werd hij wereldberoemd en genomineerd voor de Nobelprijs. Haar ontdekking gaf de hoop op een dag de handicap te kunnen genezen waarvoor deze trisomie verantwoordelijk was, en ze opende nieuwe wegen in het veld, weinig verkende en onbekende genetica. Ontevreden door het groeiende VN-lidmaatschap in een ideologisch programma dat tegengesteld was aan het leven, daagde hij de internationale gemeenschap uit: “Het leven is een feit, geen wens … Hier zien we een gezondheidsinstelling die zichzelf transformeert in een instituut van de dood. Nadat hij de waarheid compromisloos had verteld, zei hij tegen zijn vrouw: “Vanmiddag ben ik mijn Nobelprijs kwijtgeraakt. ”

Om de wetenschappelijke waarheid en de grote morele waarheid die daaruit voortvloeide te verdedigen, moest Jerome Lejeune de geest van de tijd weerstaan, in het bijzonder de revolutionaire geest van mei 1968. De atmosfeer waarin hij zich bevond werd snel ongezond. Berichten in grote zwarte letters verschenen op de muren van de Faculteit der Geneeskunde: “Tremble Lejeune! De revolutionaire studentenbeweging kijkt naar je! Lejeune is een moordenaar! Dood Lejeune! Lejeune en haar kleine monsters [dat zijn de kinderen die het slachtoffer zijn van het downsyndroom] moeten sterven! “. Pr. Lejeune werd verbaal en fysiek aangevallen. Hij ontving niet langer uitnodigingen voor internationale conferenties over genetica. Financiering voor zijn onderzoek is geannuleerd. Hij werd gedwongen zijn lab te sluiten en zijn onderzoeksteam te ontslaan. Hij, die op achtendertigjarige leeftijd de jongste professor in de geneeskunde in Frankrijk was geworden en de eerste leerstoel in fundamentele genetica was, merkte dat hij ‘s nachts zonder financiering was, zonder medewerkers, zonder kantoor. Verlaten door zijn vrienden en gekruisigd door de pers, teruggebracht tot de toestand van paria, accepteerde hij deze feitelijkheid met de sereniteit en vreugde van het geen moment hebben toegegeven aan de duivelse krijsen van de menigte. Hij stierf op Paasmaandag, 1994, na een korte doodsstrijd die begon op de woensdag van de Goede Week.

Lejeune inspireerde tijdens zijn leven veel mensen, waaronder koning Boudewijn. Toen het Belgische parlement zich in 1989 voorbereidde om te stemmen over de wet op abortus, riep koning Boudewijn in overleg Jerome Lejeune op om hem te informeren over het besluit om te nemen. De koning heeft deze wet niet ondertekend.

Jonge mensen inspireren, tegenwoordig meer dan ooit, mannen en vrouwen van goede wil: zij die niet onverschillig staan ​​tegenover de morele en wetenschappelijke waarheid. Een mens is een mens sinds de conceptie. Hij is nooit een chimpansee geweest en zal dat ook nooit zijn. Jong, net als alle leiders, is zich diep bewust van de waardigheid van de menselijke persoon.